Dag iedereen,
Het is alweer meer dan 2 maand geleden dat ik voor het eerst verslag uitbracht van mijn bezigheden bij Beckley Harvesting. Hoog tijd voor deel 2! Er is de afgelopen tijd veel werk verzet in en rond de werkplaats om alles op tijd in orde te krijgen voor de oogst. In grote stukken van Texas en Oklahoma is die trouwens al bezig, maar daarover later meer.
Ik neem je mee terug in de tijd. 2 maanden na mijn aankomst werd het hoog tijd dat mijn collega-Europeanen de ploeg kwamen versterken. Midden april vervoegden 3 Ieren, 1 Engelsman en een Italiaan de ploeg. Stuk voor stuk geweldige gasten waarmee het een plezier is om mee mogen samen te werken. Met 5 man extra komt de hele operatie nu echt in een stroomversnelling terecht. Op een maand tijd krijgen de 8 resterende vrachtwagens, 25 trailers en 3 servicetrucks groot onderhoud. Bij het merendeel is het een kwestie van kleine mankementen verhelpen en alle platte banden repareren. Andere units hebben bijna 2 weken uit elkaar gelegen voor grote werken aan de ophanging of de aandrijflijn. Het was een huzarenstukje om alles rond te krijgen, maar dankzij hun grote technische kennis zijn de mannen er vlot in geslaagd om dit tot een goed einde te brengen.
Waar de nieuwe collega’s uiteraard ook niet aan ontsnappen is de CDL. Door veranderingen in de wet moeten zij eerst 2 dagen naar de les waar hen alle theorie aangeleerd wordt. Op het einde van die 2 dagen heeft iedereen zijn voorlopig rijbewijs op zak en kunnen ze aan het praktijkgedeelte beginnen. Les 1 is leren schakelen. Alle vrachtwagens bij Beckley hebben een ongesynchroniseerde manuele versnellingsbak en dubbelclutchen is hier geen gangbare praktijk. Hier gebruiken we de koppeling enkel om te starten en te stoppen. Het schakelen zelf komt neer op toerentallen tussen de versnellingen matchen en zorgen dat alles met zo min mogelijk kraken in elkaar klikt. In het Engels noemen ze dat ‘floating the gears’ en de zogenaamde feeling of the transmission. Onder het motto ‘grind’em till you find’em’ gaat iedereen elke avond na het werk oefenen. Dat werpt snel vruchten af en dus kunnen we aan het echte werk beginnen. De manoeuvres en de rit op de openbare weg schikt sommigen enorm af, en niet helemaal onterecht. Mijn jongste collega’s zijn 18 en 19 en beide hebben nog maar enkele maanden hun rijbewijs. En hoewel ze beiden al heel wat uren op de tractor hebben doorgebracht zijn ze er zelf niet altijd even gerust in.
Normaal gesproken neemt Jody, de moeder van onze baas, de rij-opleiding voor haar rekening. Door familiale omstandigheden kon zij dit jaar echter geen tijd vrijmaken om de jongens te helpen. Nadat ik eerst Leonard (2de jaar bij Beckley) had geholpen met zijn voorbereidingen zag Jody het wel goedkomen en schoof ze met een vriendelijke lach de taak om de overige 4 door hun examen te helpen in mijn nek. Good luck, Sim! En weg was ze. Met de hulp van Leonard hebben we heel wat avonden versleten aan de pre-trip inspection, de manoeuvres en de rit op de weg. Tot vervelens toe herhalen, herhalen, herhalen en met resultaat. Cormac, James, Allesandro en Softy (Softy is de nickname voor Josh uit de UK) slagen alle 4 van de eerste keer voor hun rij-examen. Ik heb er veel uren slaap voor gelaten, er nachten van wakker gelegen, maar het was het meer dan waard. Ik ben enorm trots op ze allemaal!
Nu iedereen zijn CDL heeft staat er ons nog maar 1 niet geheel onbelangrijk detail in de weg. Begin mei zijn we 2 weken verwijderd van de start van onze graanoogst in Texas maar we hebben nog altijd geen maaiborden. De gekende transport-problemen slaan ook bij MacDon hard toe. Alle maaiborden zijn klaar, maar het is heel moeilijk om transport naar Colby te regelen. Dat geldt trouwens niet alleen voor ons, ook bij Deiberts, Schiltz en veel andere Custom Harvesters zitten ze met hetzelfde probleem verveeld. Eens ze bij MacDon transport gevonden hadden kwamen er zoveel maaiborden tegelijk binnen bij de lokale dealer dat ze daar in lichte paniek schoten. De dealer heeft niet genoeg mensen beschikbaar om alle maaiborden tijdig te monteren dus zijn we zelf in actie geschoten. Bij de eerste 2 was het nog zoeken wat waar moet komen en hoe alles juist in elkaar paste, en waren we al snel anderhalve dag kwijt voor 1 montage. Maar vanaf dan werd het bandwerk en ging alles veel vlotter. Met het laatste maaibord waren we in amper 6 uur volledig rond.
De 2de week van mei is ook al de eerste crew naar Rule, Texas vertrokken. Mitch, Rudy en Softy zijn met 1 combine, 1 overlaadwagen en een vrachtwagen reeds begonnen met de oogst van de wintertarwe. Door de droogte is 90 procent van het areaal van onze klant verloren gegaan, al wat overblijft zijn enkele cirkels die onder beregening staan, de zogenaamde pivots en misschien links en recht wat ‘dryland’, maar veel is het niet. Alles bij elkaar zal er 250-300 hectare geoogst worden, een peulenschil vergeleken met de 2500 die er ingezaaid zijn. Voor de laatste 25hectare was het wachten tot het gewas kon drogen. Het laatste beetje had nog 21% vocht, en aangezien ze in het zuiden geen graandrogers hebben zat er voor het trio niets anders op dan wachten.
Vrijdag 20 mei was dan de grote dag voor de 2de ploeg. Na een lange en drukke donderdag stond alles veilig vast op de diepladers, klaar om te vertrekken. 5.30h de volgende ochtend vertrokken 2 combines, 1 overlaadwagen en 2 graantrailers richting Hobart, Oklahoma om daar hun debuut te maken in de graanoogst. De grote baas had gehoopt om direct te beginnen oogsten maar dat was helaas niet volgens de planning van moeder natuur. Er waren nog wat groene plekken links en rechts en Korey, de landbouwer wilde liever nog een week wachten. Omdat er in Colby nog werk genoeg was hebben ze de machines achtergelaten en is iedereen terug naar Kansas gekomen.
Een week later kwam dan het telefoontje van de klant dat de eerste percelen volledig rijp waren en eindelijk kon er gestart worden met dorsen. Op iets meer dan 2 dagen dorsen werd er 520 hectare (6 quarters en 1 half section) gedorst En hoewel de opbrengst alles behalve schitterend is mogen we zeker niet klagen. De gemiddelde opbrengst ligt rond 21 bushels/acre. In verstaanbare taal is dat 1400kg/hectare, veel beter dan de 800 kg die verwacht werd. In Hobart hebben we daarnaast ook het geluk dat de klant ons alles laat afrijden zolang het genoeg opbrengt om het loonwerk te betalen. Veel boeren doen dit zodat hun loonwerker toch een beetje inkomen heeft en zo kan overleven tot het volgende seizoen en ze dan zodoende weer kunnen rekenen op diens diensten. Momenteel ligt de oogst in Hobart stil door het regenweer, maar zodra de percelen terug berijdbaar zijn zullen de combines weer hun rondjes maken, chasing the amber waves.
En terwijl de collega’s tarwe dorsen in Texas en Oklahoma ben ik in Kansas achtergebleven. Door de matige opbrengst hebben ze niet veel vrachtwagens nodig en was er dus voor mij eigenlijk amper werk. De baas stelde daarom voor dat ik in Colby zou blijven om nog een deel transport te doen. De afgelopen maand heb ik in opdracht van Cornerstone gependeld tussen de terminal in Colby en elevators in Gem, Selden en Atwood. Op de verschillende locaties werd telkens Milo geladen die dan op terminal op treinen werd verladen. Toen dat werk afgerond was ben ik mais beginnen rijden voor de Royal Beef feedyard in Scott City. Hier zitten ongeveer 25.000 runderen die naast silage ook geplette mais krijgen. Die mais ligt 175 kilometer verderop in een grote elevator in Beardsly, een dorpje met meer graansilo’s dan inwoners. 2 keer per dagen laad ik hier 25 ton en breng het naar de feedyard. Ook de komende weken blijf ik nog voor de feedyard rijden, tot het wat drukker wordt in de oogst. Tussen de Milo en de mais door heb ik nog enkele mooie ritjes mogen doen voor de lokale agco-dealer. Onder het motto ‘wide or tall, we’ll haul it all’ vervoerde ik onder andere een gloednieuwe Fendt 1042, een zelfrijdende Apache spuit en een Gleaner combine. Een van de volgende dagen staat ook het transport van onze Lexion naar Spearman, Tx op het programma.
Maar het is natuurlijk niet enkel werken wat de klok slaat. Tijdens de weekends en na de uren proberen we zoveel mogelijk van het goede weer te profiteren. Zo houden we regelmatig een bbq met de collega’s van Schilz Harvesting uit Selden en hebben we de drinkbak in de wei omgevormd tot zwembad. Persoonlijk ben ik niet zo’n fan van het koude water, maar de Ieren vinden het geweldig! In Colby zijn er ook regelmatig dirttrack races waar we met de ganse ploeg naar gaan kijken. Doorgaans zijn er veel te veel auto’s op het kleine circuit en elke 5 rondes hangt er wel iemand in de vangrails, spektakel gegarandeerd! Naast de amateurs op de dirttracks zijn we ook met enkele collega’s naar het echte werk gaan kijken, de Nascar races in Kansas city! Nascar is echt een belevenis op zich, zelfs al ben ik op zich niet zo’n racefanaat.
En terwijl Softy, Allice en ik naar Nascar keken gingen de Ieren op zoek naar groen gras. Al onze Ierse collega’s zitten thuis in het loonwerk en missen gras en hakselaars. Gelukkig was KB customs, Amerika’s grootste loonbedrijf in Hoxie bezig met het maaien en hakselen van GPS. KB heeft een vloot van meer dan 35 hakselaars die over gans Amerika werkzaam zijn voor grote melk- en vleesvee bedrijven. De Ieren waren zo content om terug een hakselaar te zien, kinderen in de speelgoedwinkel waren er niets tegen. Maar nu kunnen ze er tenminste terug tegen voor een paar maand.
Gezien ik zelf nog niet mee aan het oogsten ben hebben de collega’s voor een heel deel van de foto’s gezorgd, een dikke merci aan Cormac, James, Josh en Leonard!
Tot de volgende!
Sim