Dag beste landbouwfanaten,

Hier ben ik weer! Sommigen zullen mij misschien nog wel kennen van mijn vorige artikels van mijn avonturen in het prachtige Australië in 2019.

Nu 3jaar later en met reisbeperkingen die zo goed als overal zijn opgeheven begon het weer te kriebelen om in een nieuw avontuur te vliegen naar het verre buitenland. Lang heb ik er niet over moeten nadenken aangezien reizen één van mijn grootste passies is. Dit keer heb ik opnieuw voor Australië gekozen omdat ik daar mijn beste ervaringen al heb beleefd.

In Mei ben ik begonnen met de aanvraag van mijn visum, working & holiday, dat ging vlotter dan ik dacht! Eén uur na het versturen van mijn aanvraag werd het al goedgekeurd door de Australische ambassade, iets wat normaal enkele weken duurt.

Mede dankzij mijn werkgever ‘Brijssinck melkophaling’ die mij eigenlijk liever niet als wel zagen vertrekken naar het buitenland, maar wel volledig achter mijn zoveelste uitdaging stonden, heb ik verlof gekregen gedurende mijn tijd in Australië waarvoor ik hun uiteraard ook erg dankbaar ben!

Na het aftellen van enkele maanden en mijn laatste dag gewerkt te hebben in september was het tijd om de koffers in te pakken en afscheid te nemen van familie & vrienden. Mijn vliegtuig ging niet rechtstreeks naar het verre Australië, maar ik had gekozen om eerst enkele weken in Canada te vertoeven om een goede vriend terug te zien en rond te reizen langs de prachtige Rocky Mountains.

Uiteindelijk op 1 oktober, na meer dan 20uur vliegen, kwam ik in Perth, dat helemaal aan de westkust van Australië ligt, aan. Ik spendeerde nog enkele dagen in Perth om het overige papierwerk in orde te brengen voor mijn verblijf in het land. Daarna restte er mij nog een busrit van 8uur naar het mini dorpje ‘Munglinup’, dat maar 140 inwoners en één tankstation telt. En aan dat tankstation stonden Josh & Alistair mij op te wachten voor het nieuw avontuur.

Na een korte kennismaking brachten zij mij naar de farm ongeveer 35km verder langs de typische Australische gravelroads helemaal in de outback, waar helemaal niks is buiten de overvloed aan kangoeroes & struisvogels die u gerust laten zolang je er niks naar doet. Wel werd ik direct gewaarschuwd voor de minder onschuldige dugites- & tijgerslangen die u durven aanvallen en ook nog eens giftig zijn.

Deze streek in West-Australië staat er enorm gekend voor, in elke auto & in elk huis zijn de zogenaamde ‘’snake bite kit’’ ter beschikking. Dit is een soort windel dat strak over het lichaamsdeel moet gespannen worden bij een eventuele beet, om het verspreiden van het gif te doen vertragen. Het dichtstbijzijnde ziekenhuis dat een tegengif heeft is op ongeveer 140km van hier, wat zeker geen voordeel is.  Beter voorkomen dan genezen is de boodschap!

Dit seizoen werk ik voor ‘Viridian ag farms’ dat ongeveer een 6500 hectare gewassen, vooral koolzaad en tarwe, heeft staan. De farm wordt hoofdzakelijk geleid door Josh, hij is de manager en zorgt voor de dagelijkse leiding en het hele beheren. De meeste grotere farms werken met managers die het dagelijkse gebeuren volledig leiden op de farm. Op de meeste farms ben je dan ook gewoon een nummer en zie je de grote bazen nooit, hier is dat zeker niet het geval en word je mee in hun familiale sfeer getrokken en werk je de hele dag samen met de manager & bazen.

Josh kende ik al van 3jaar geleden toen ik samen met hem tijdens de oogst voor ‘Harts Hill’ werkte sinds vorig jaar is hij manager van Viridian farms geworden, hij vroeg mij dan ook dit jaar om dit oogstseizoen voor hem en Alistair te komen werken. Voor wie ik ging werken dit jaar was helemaal geen makkelijke keuze doordat ik meerdere interessante aanbiedingen had gekregen afgelopen maanden. Omdat ik niet bang van nieuwe uitdagingen heb ik gekozen voor een nieuwe farm in een totale nieuwe streek.

Alistair is wat wij hier zeggen “THE BIG BOSS” hij is de eigenaar van alles en heeft samen met zijn vader een imperium van meer dan 50.000 hectare grond. Een getal waar vele van gaan schrikken als ze dit lezen, ik had het zelf ook 2x moeten vragen omdat ik dacht het misverstaan te hebben maar blijkbaar klopte het toch 😊. 43.500 hectare van die 50.000 wordt verhuurd aan andere farms in de omstreken. Een slimme keuze, of het nu een goed of slecht oogstjaar is, huur moet elk jaar opnieuw betaald worden.

Op de farm kreeg ik een huis & jeep (wat we hier in de outback ‘UTE’ noemen) ter beschikking waar ik gedurende mijn tijd gebruik van mag maken. Het huis is voorzien met alles wat we nodig hebben. Later deze maand komen nog andere backpackers aan die er gebruik van gaan maken. De huizen hier kun je niet vergelijken met huizen van de stad of met die van België, hier is niks of weinig geïsoleerd en is alles zeer primitief, hoge verwachtingen mag je hier nooit hebben. Bij slecht weer durft de elektriciteit ook wel eens uit te vallen in de hele regio.

De eerste dagen verliepen zeer rustig om mij wat te doen settelen en gewoon te worden aan het tijdsverschil. Hier in West-Australië is het 7uur later dan in het België. Josh nam mij mee voor een ‘’kort’’ tripje langs de gewassen wat uiteindelijk al uitliep op een halve dag rondrijden. Wat mij al direct opviel was dat een vroege oogst er zeker niet ging inzitten koolzaad was nog niet rijp genoeg om dood te sproeien, tarwe zag nog redelijk groen, zeker op de lagergelegen paddocks (akkers).

De hoofdreden hiervan is dat ze een heel nat jaar achter de rug hebben, niet alleen deze streek maar in heel Australië. Dat is ook verschillende keren bij ons in België in het nieuws gekomen door de overvloed aan overstromingen in de staat Victoria/New South Wales. Zo erg is het hier gelukkig (voorlopig) nog niet in Munglinup. Wat verder opviel was dat de gewassen er fenomenaal goed uitzagen. Koolzaad stond heel dik en mooi ingegroeid, tarwe stond lang van  de grond en zeer dikke korrels. Er worden ook al voorzichtige voorspellingen gedaan dat het recordjaar van de opbrengsten van vorig jaar dit jaar opnieuw zouden kunnen verbroken worden, dat is iets waar ik het later nog uitgebreid over ga hebben eens we aan het oogsten zijn.

Het eerste weekend werd ik door Josh & zijn familie uitgenodigd om het weekend bij hen in Esperance door te brengen. Esperance is ongeveer op 140 km gelegen van Munglinup aan de zuidwest kust. Deze stad staat enorm bekend om de prachtige witte stranden & het helderblauwe water, verder het is ook de eerste dichtstbijzijnde stad voor ons om inkopen te doen. Zoals ik al zei in Munglinup is buiten een tankstation juist niks. Geweldig om zo mee te mogen vertoeven in die familiale sfeer waar ik de voltallige familie leerde kennen tijdens een BBQ.

Eerder in dit verhaal had ik het al over welke gewassen er dit jaar gezaaid waren op de farm, koolzaad (3800hec) & tarwe (2700hec), koolzaad is iets wat we eigenlijk in België amper zien maar hier aan de andere kant van de wereld een zeer gekend gewas is. Een gewas dat niet alleen het meeste opbrengt qua prijs maar waar ook nog eens een grote vraag naar is voor de export naar het buitenland. Tarwe is over het algemeen het populairste gewas dat het minste vocht nodig heeft om te overleven in droge seizoenen. Dit jaar is het helemaal anders al vanaf het begin van het zaaiseizoen kende ze hier heel natte omstandigheden, iets wat ondertussen al 15 jaar geleden was dat ze dat nog hebben voorgehad. Daarom hebben veel boeren extra ingezet op het zaaien van koolzaad omdat het een gewas is dat veel vocht kan verdragen & ook  nodig heeft, zeker in het begin van het groeiproces. Het is ook een gewas dat heel duur is in aankoop van zaad en een risicovol gewas is wanneer het langere droge periodes kent zeker in het begin.

Waardoor er meestal op safe wordt gespeeld en nooit meer dan 30% van de te zaaien gewassen wordt gezaaid zoals ik al vermelde is dit jaar ‘’anders’’. Door het vele water en de nog steeds grote vraag aan koolzaad hebben boeren dit jaar juist meer dan het dubbele gezaaid en wagen het erop in de hoop voor een goede afloop.

Velden met gerst zijn dit jaar hier amper tot niet te bespeuren in vergelijking met 3jaar geleden. De reden hiervan is dat China zijn invoerregels fors verstrengd heeft. Dit betekend dat gerst enkel nog waarde heeft als voeder voor de dieren, waardoor het heel laag in prijs is om te verkopen. Ondanks dat beide landen in politieke oorlog liggen met elkaar is China nog wel één van de grootste graanimporteurs vanuit Australië. Ook de oorlog tussen Rusland & Oekraïne eist zijn tol hier, brandstofprijzen die nog dagelijks stijgen (Diesel €2.1/l), lange wachttijden op onderdelen, … maar hetgeen dat ze hier het hardst nodig hebben om een zaad tot een volwaardig gewas te doen herleiden blijven toch wel meststoffen.

Meststoffen komen hoofdzakelijk uit Rusland, maar door de oorlog zijn ze moeilijk te verkrijgen of tegen torenhoge prijzen. De velden hier zijn niet te vergelijken met België, hier moeten elk jaar opnieuw tonnen stikstof, (vloeibare) meststoffen mee in de grond tijdens het zaaien om een degelijk gewas te krijgen. Om jullie een idee te geven van de totale kostprijs van de grondstoffen & dergelijke om zo een aantal aan hectares in de grond te krijgen, wat voor vele Belgische boeren ook wel eens interessant is om te weten. 6500 hectare à 6miljoen AUD-dollar (+- 4miljoen euro). Vorig jaar in 2021 was dit nog voor hetzelfde aantal hectaren ongeveer 4.5miljoen AUD-dollar. Hier worden niet met duizenden maar direct met miljoenen gerekend. Tevens doen ze hier niet moeilijk om te praten over geld om ons ook te doen voelen dat er een enorme druk ligt op de boeren om dit soort van bedragen terug te verdienen. Bij een goede oogst kan het bedrag gemakkelijk verdubbeld worden aan opbrengsten (hierover later meer).

Ik werk voornamelijk samen met Julian op de farm, Julian is een vaste medewerker sinds dit jaar, hij is 6.5 jaar geleden uit Frankrijk geïmmigreerd en verblijft in een apart huis samen met zijn vrouw en dochter op de farm, een topkerel om mee samen te werken elke dag opnieuw! Intussen waren we ook ingeboekt op 13 oktober om het eerste deel van het koolzaad dood te sproeien door het vliegtuig als laatste fase voor de oogst. Velen zullen nu denken “vliegtuig”? Klopt, koolzaad is een heel dik gewas dat voornamelijk in de laatste maanden in elkaar groeit en de vorige sproeisporen doet verdwijnen. Het kan nog steeds besproeid worden met de gewone sproeier alleen zijn de verliezen iets groter door de sporen die er worden gemaakt t.o.v. tarwe zijn de sproeisporen wel nog grotendeels zichtbaar.

Door de uitgestrekte velden wordt hier veel beroep gedaan op het vliegtuig of zoals ze hier zeggen ‘’air tractor’’ waarvan er maar 1 firma is die 4 van zulke vliegtuigjes heeft in de hele regio. Velen zullen denken dat moet toch een fortuin kosten om zoiets uw gewassen te laten besproeien, dat klopt! Maar in vergelijking om het met de gewone sproeier is het niks.
De kostprijs van een vliegtuig voor het besproeien van 3800hectare koolzaad komt neer op +- 70.000 AUD-dollar (18.4 AUD per hectare). Als we alles zouden besproeien met de gewone sproeier zou er een verlies zijn van 200.000 AUD-dollar.

Helaas zat het weer niet mee en kregen we nog vele dagen te maken met regen, waardoor het vliegtuig ook achterop zat op de planning en uiteindelijk 4dagen later arriveerde bij ons.  Elke farm heeft een eigen air strip van ongeveer 1200 meter lang, de grotere farms beschikken er soms 2 doordat sommige akkers veel verder afgelegen zijn wat bij ons niet het geval, is alle velden liggen in een straal van 15km rond het hof.

Bij het vliegtuig hoort ook nog een vrachtwagen voorzien van extra brandstof en een trailer met materiaal om de chemicaliën te mixen en in het vliegtuig te pompen. Mijn taak was om water aan te voeren naar de air strip met de ‘’fire truck’’, deze wordt vooral gebruikt om branden te gaan blussen in de zomer maar kan ook gewoon ingezet worden als watertransport. Water wordt hier uit zogenaamde dammen gepompt in grote watertanks van 30.000L.

Dit vliegtuig kan ongeveer 2000L laden wat goed is voor een 50hectare te besproeien , doordat het die dag zo goed als windstil was besloot de piloot niet meer dan 1700l te laden om gewicht te besparen tijdens het opstijgen. Om zo correct mogelijk te besproeien beschikken ze over een soort van gps dat met een soort van groene bolletjes werkt om zo recht mogelijk op de lijnen te kunnen mikken wat niet evident moet zijn tegen snelheden van 280km/h! Op voorhand werd door Josh de te sproeien velden doorgestuurd aan de hand van maps zodanig de piloot weet welke velden hij moet besproeien en kan ingeven op zijn gps.

Geweldig om mee deel te mogen uit met de werking van dat team, op enkele meters van uw neus de landingen te kunnen zien, gewoonweg prachtig om zoiets te kunnen zien! Iets wat we in België niet zullen zien. Uiteindelijk op nog geen dag en half waren de eerste 1500 hectare besproeid de overige 2100 hectare stonden ingepland voor 10 dagen later. Theoretisch kan de oogst beginnen 14 dagen na het dood sproeien van de gewassen bij goed weer, in de praktijk en zeker dit jaar zal nog blijken dat de oogst nog een ver van ons bed show wordt.

Intussen worden de New Holland dorsers in gereedheid gebracht door Nigel. Hij heeft een eigen bedrijf dat heel gekend is in de regio voor zijn ervaring & kwaliteiten als mechanieker, samen met 1 van zijn werknemers en zijn mini werkplaats op wielen spendeert hij een hele week bij ons op de farm om de 4 combines in gereedheid te brengen. Met zijn mini werkplaats bedoel ik zijn Dodge Ram die volledig uitgerust is met alle gereedschappen, compressor, stroomgroep om reparaties en onderhouden op verplaatsing tot een goed einde te brengen. Heel de week mocht ik mee deel uitmaken van zijn team, combines hier zien 10x meer af dan in Europa door de grotere oppervlakten dat moet gedorst worden. Daarom worden zo goed als alle riemen, belangrijke roulementen, kettingen, bepaalde dichtingen, … altijd standaard vervangen bij elke combine om zo min mogelijk verassingen op het land tijdens de oogst tegen te komen.

Door de oorlog en Covid toestanden is het ook lang wachten op speciale onderdelen, een bepaalde riem die verkeerd was geleverd, was nergens in voorraad in heel Australië. Uiteindelijk moest de riem overgevlogen worden uit het Europa wat ongeveer 2.5 week duurde om tot bij ons te krijgen en dat is met vele andere onderdelen hetzelfde principe.

Daarom werd er ook voor 45.000 dollar aan reserveonderdelen op voorhand bestelt in geval van ‘’breakdowns…’’ op het land. Een bedrag om U tegen te zeggen! Tevens is het ook om een ritje naar de stad uit te sparen.

Voorbereiding is het begin van alles!

Na een week samen met Nigel te sleutelen zijn de combines er klaar voor en ben ik weer een ervaring rijker, fantastisch om met zulke mensen te mogen samenwerken waar ik veel van heb geleerd voor de rest van mijn dagen!! Vorig jaar waren er 4 nieuwe bekken bestelt voor de combines, door de crisis konden er maar 2 geleverd worden voor de oogst. De andere 2 komen pas in december, op de kop konden ze dan nog 2 jonge tweedehands bekken vinden op het laatste moment om deze oogst al geholpen te zijn.

4 combines en 2 overlaadwagen wil zeggen veel brandstof dat erdoor gaat. Dit jaar hebben ze een oude oldtimer truck opgekocht voor een paar duizend dollar en daar een dieseltank van 7000l opgebouwd met een pomp. Tijdens de oogst blijven de machines op het veld staan en worden dagelijkse onderhouden en voorziening van brandstof daar ter plaatse gedaan. Vorige jaren hadden ze een kleine trailer van 2500l die constant over een weer pendelde. Elk combine verbruikt op een goede dag minstens 1000l dus is die grotere capaciteit zeker welkom. Leuk projectje waar we ons mee bezig hielden tijdens de regen. Meestal starten we de dag rond 7.30u en doen door tot 18.00, er was ook totaal geen rush. Er was meer dan werk genoeg om ons bezig te houden tot de start van de oogst.

Het weer zat nog steeds niet mee, van de 2 dagen goed weer die we kregen, kregen we 4 slechte dagen terug en het werd steeds natter en natter met hoeveelheden van 10l/per vierkante meter per dag.

We stonden ook nog ingepland om de overige 2100 hectare te laten besproeien door het vliegtuig maar door het slechte weer stonden ze zoveel achter dat we nog minstens 10-14dagen zouden moeten wachten op hen. Daarom besliste Alistair & josh dat we het zelf met de gewone sproeiers gingen besproeien anders gingen we veel te ver achter geraken op schema. We kregen 3 droge dagen van moeder natuur om met 2 sproeiers 2100 hectare koolzaad te besproeien want er was weer zwaar onweer met veel neerslag voorspeld achter die 3 dagen.

Vanaf de zon opkwam tot een kot in de nacht vlogen we erin, Julian die in de andere sproeier zat nam de verder afgelegen velden voor hem en ik nam de velden het dichtst bij de farm op mij.
De sproeiers werden meestal op de farm opnieuw gevuld met de nodige chemicaliën. Julian vulde zijn sproeier in de buurt waar hij bezig was waar ook watertanks stonden, enkel moesten de chemicaliën tot daar gebracht worden met de trailer. Uiteindelijk op 3 dagen hebben we 1800 hectare besproeid wat een gemiddelde is van 600h op een dag. Voor 2 sproeiers wat zeker niet slecht was! Van een sproei licentie ligt hier niemand wakker en zeker niet hier in de outback weg van alles en iedereen, zolang de veiligheidsregels correct worden toegepast kan en mag alles hier!
We hoopten nog altijd dat het zwaar onweer zou veranderen en dat deed het ook maar helaas in de negatieve zin. Op 29 oktober hebben we op 1.5 dag tijd 85l regen gehad, alle beken stonden onder water, de gravel roads waren bijna niet te bereiden met de ute’s. Een nachtmerrie voor vele boeren op dit moment!

Op 10 dagen tijd hebben we maar liefst 140l regen gehad en temperaturen niet boven de 20 graden wat abnormaal is voor deze tijd van de zomer hier! Over de start van de oogst werd niet meer gepraat enkel dat we kerst wel eens in het veld zouden kunnen vieren dit jaar.

Maar daar vertel ik u graag meer over in mijn volgende brief!

Bedankt voor het lezen en tot de volgende!

Yorick

 

One thought on “Yorick in Australië (1)

Comments are closed.

%d bloggers liken dit: