Magazine: Werken in het buitenland, een droom achterna

Velen dromen van de grote oogst op uitgestrekte Amerikaanse velden of veldwerk op gigantische akkers in Australië. Er zijn er die hun droom ook omzetten naar de werkelijkheid. 2 zo’n mannen zijn Bas en Yorick.

 Bas vertrok 3 jaar geleden al eens voor een oogstseizoen naar Amerika, waar hij bij Beckley Harvesting met maaidorsers, overlaadwagens en trucks reed. Yorick spendeerde eerder al een zaai- en oogstseizoen in Canada bij Versluis Grain Farms. Beide heren vertrokken vorig jaar opnieuw voor een buitenlands avontuur. Bas ging opnieuw achter het stuur zitten bij Beckley Harvesting, Yorick trok naar Australië om te gaan zaaien bij Tropiano Farms en short term work op andere farms. Ondertussen zijn beide heren terug in het land, en wij namen de tijd om naar hun avonturen te luisteren.

Hectares : Bas, jij bent sinds 3 december terug in het land. Yorick, jij sinds de zevende. Hoe gaat het met de jetlag?
Yorick: “Dat valt mee, ik vlieg met zon mee dus heb er geen last van. In aankomen was het wel erg, zeker die eerste week.”
Bas: “Bij het aankomen in Amerika had ik er geen last mee, aangezien ik toen ook mee vloog met de zon. Bij het terugkomen had ik er gedurende anderhalve week redelijk wat last van…”

HE: Bas, hoe lang ben je weggeweest?
B: “Acht maanden. Ik was de derde om aan te komen begin april, na twee Amerikanen die er al een paar weken waren. Eerst werden de combines in orde gezet. Camera’s monteren, satellietradio plaatsen, dubbele wielen steken, controle van kettingen, leidingen, oliepeil, enz…. De combines waren splinternieuw. Later arriveerden er nog werkkrachten, en was het zorgen dat iedereen slaagde voor zijn CDL (Commercial Driver’s Licence), vergelijkbaar met het Europese CE-rijbewijs. Ons Europees rijbewijs wordt in Amerika niet herkend… (zucht). Eens alles was gecontroleerd en in orde gezet vertrokken we eind mei richting het zuiden.”

Artikel gaat verder onder fotogalerij

De mensen ontvangen je met open armen, dat is zalig hé! – Yorick

HE: Ben je de volledige acht maanden aan het dorsen geweest?
B: “In totaal eigenlijk zo’n 5,5 maanden. We zijn met het team begonnen in Hobart, Oklahoma en zo via Spearman, Texas; Colby, Kansas; Harrold, South Dakota uiteindelijk tot in North Dakota gereden. Ik heb heel het middenstuk van Amerika gezien.”

Artikel gaat verder onder fotogalerij

De maaidorsers moeten hier niet onderdoen voor de machines ginder. – Bas

HE: Yorick, ben jij direct beginnen zaaien?
Y: “Ik ben eind maart naar daar gevlogen, dan was het eerst een week kalk spreiden. Nadien hebben we de zaaimachine in orde gezet. Zwaar werk, want het was echt héél warm, 40°C. De machine was 18 meter breed dus dat was niet op een dag gedaan: de deepblade messen vervangen, nieuwe poten steken, olieleidingen en zaadbuizen vervangen,… Je steekt er veel tijd in en het is intensief, zo hele dagen in die warmte. Ik dronk 2 à 3 liter en moest maar één keer plassen op zo’n dagen (lacht).”

“Eigenlijk waren ze aan het wachten op regen om te zaaien, maar die kwam maar niet. Op een zaterdag hadden we geluk en was er een onverwacht onweer dat 20 mm regen mee bracht, net op ons land. ’s Maandags hebben we meteen de zaaier opgestart, alles gekalibreerd, ik kreeg nog enkele uren opleiding en dan begon ik meteen aan dag en nacht koolzaad zaaien. Bijna vijf weken aan een stuk hebben we gezaaid. Ik heb de nachtshift gedaan, van 18u tot 6u, maar goed: na het werk moet je nog alles smeren, tanken enzovoort, waardoor het snel 10 uur is tegen dat je in je bed ligt. Het is ook opletten want je kent het land niet en er zijn daar veel hindernissen.”

B: “Bij ons waren het gelukkig allemaal rechte velden zonder obstakels. En bij velden onder beregening begonnen we in het midden en reden mooi mee met de pivot rond de mast.”

Wil je graag de rest van het interview met Bas en Yorick lezen? Blader snel naar pagina 18 in ons magazine Hectares 2020-01